80) JEZUS CHRYSTUS – życie i przesłanie: narodziny (6 stycznia), okres dzieciństwa w Palestynie, pobyt w Azji, misteria w Wielkiej Piramidzie w Egipcie, ostatnie 3 lata przed ukrzyżowaniem i zmartwychwstaniem (na podstawie buddyjskich manuskryptów i readingów E. CAYCE’EGO – Część 11.)

23 grudnia, 2014 by Monmaria 15 Komentarzy

Ten wpis należy do grupy wpisów opartych na readingach „śpiącego proroka” (pozostałe to: 67 oraz 70-78; wpis 66 opisuje życie samego E.Cayce’ego). Zwroty wzięte w cudzysłów są dosłownymi wypowiedziami Cayce’ego. Teksty w cudzysłowie i napisane kursywą są moimi refleksjami lub uzupełnieniami, które wplatam w trakcie opisu. W ten sposób, jeśli ktoś nie jest zainteresowany moimi wywodami, może je  pominąć. Oprócz tego będę korzystać z informacji zawartych w książce Nikołaja Notowicza pt. „The Unknown Life of Jesus Christ”, która została przetłumaczona na j. polski przez Jerzego M. Łataka i wydana w Polsce pod tytułem „Nieznane życie Jezusa” (Wyd. AQUARIUS, Zakopane 2011).

I) Życie Jezusa według buddyjskich manuskryptów

Notowicz opisał losy Jezusa na podstawie treści manuskryptów znajdujących się w buddyjskim klasztorze (zał. w 1630 roku) w miasteczku Hemis (3630 m.n.p.m.). Dzisiaj znajduje się ono na terenie Dżammu i Kaszmir (kraina Ladakh, północne Indie). Wówczas, kiedy N. Notowicz dotarł tam w końcowym okresie swoich wieloletnich podróży po wielu krajach Azji pod koniec XIX wieku, Hemis znajdowało się na terytorium wtedy wciąż niezależnego królestwa Ladakh (zachodnia część Wyżyny Tybetańskiej). Na terenie Tybetu  główne manuskrypty dotyczące życia Jezusa i zawierające relacje spisane w różnych okresach, zarówno w Indiach jak i w Nepalu, zostały sprowadzone później z Indii do Nepalu, a z Nepalu do Tybetu, przetłumaczone z języka pali na język tybetański i znalazły się w klasztorze na terenie miasta Lhasa. Następnie mnisi sukcesywnie sporządzali dalsze liczne kopie owych pierwotnych kopii tybetańskich z Lhasy, przechowując je w różnych klasztorach tybetańskich oraz m.in. w klasztorach na terenie Ladakh. I właśnie tam, w Hemis, ladakhijski mnich buddyjski przeczytał treść manuskryptów, które na żywo z tybetańskiego tłumaczył Notowiczowi jego tłumacz, a Notowicz wszystko notował. W związku z tym chciałabym od razu sprostować to, co napisane jest w Wikipedii. Cyt z: wikipedia.org/wiki/Jezus_w_Indiach: ” Pseudonaukowe rewelacje Notowicza pełne są anachronizmów, nie uwzględniają zupełnie faktu, że buddyzm dotarł do Tybetu dopiero w VII wieku, wobec czego Jezus nie mógł pobierać nauk w tamtejszych „klasztorach buddyjskich”. Otóż mógł, ponieważ do innych części tego regionu (Indie, Nepal, Bhutan, Ladakh) buddyzm dotarł jeszcze przed naszą erą, a Jezus studiował sutry buddyjskie w j. pali właśnie na terenie Nepalu! Buddyzm to nie tylko Tybet, do którego wiara buddyjska w porównaniu z innymi regionami świata dotarła stosunkowo późno. Niestety bardzo dużo osób rozwinęło tego typu postrzeganie, ponieważ Tybet ze względu na okupację chińską jest obecnie bardzo znany i modny, a urzędujący Dalaj Lama popularny i lubiany na całym świecie. Fakt istnienia manuskryptów i przekonanie o autentyczności ich treści potwierdziły niezależnie od siebie dwie inne osoby: Hindus Swami Abhedananda oraz Mikołaj Roerich. Abhedananda rozmawiał nawet  z tym samym lamą, co Notowicz. Lama potwierdził, że Notowicz u niego był i uzyskał tłumaczenie. Swami Abhedananda opisał historię Jezusa Chrystusa w swojej książce (zredagowanej w j. bengalskim)pt. „In Kashmir and Tibet”. Mikołaj Roerich, inspirowany w swojej działalności kulturowo-duchowej przez Mistrzów Mądrości  (=Wzniesionych Mistrzów, którzy również otaczają Jezusa Chrystusa wielką czcią) i mający  z nimi bezpośredni kontakt, także dotarł do Hemis i innych klasztorów, i zrobił to samo, co Notowicz i Abhedananda –  opisał życie Chrystusa w swoich książkach „Altai – Himalaya” i „Himalaya. Roerich uzyskał również wgląd w Księgę Szambali. Jego atutem było to, ze w podróży towarzyszył mu syn, który znał wszystkie dialekty tybetańskie. Manuskrypty o życiu Jezusa (w j. tybetańskim Jezus to „Issa”) powstały między innymi na podstawie relacji naocznych świadków na terenach Azji, które przemierzył Jezus, oraz osób, które miały z nim głębszy kontakt. Według Mikołaja Roericha Jezus wędrował  nie tylko po Indiach, Ladakhu  i Persji, ale dotarł również do Tybetu, gdzie z „wielką radością” został przywitany przez mędrca  Ming-Tse, który przebywał w klasztorze znajdującym się w pobliżu Lhasy . Jezus przeprowadził z mędrcem osobistą rozmowę oraz dostał pełny dostęp do dokumentów znajdujących się w świątyni.  Natomiast treści manuskryptów dotyczące działalności Mistrza po jego powrocie do Palestyny  opierają się na relacjach nie żydowskich kupców (m.in. tybetańskich) powracających z Palestyny.  Opublikowanie książki N Notowicza było prawdziwą sensacją i wywołało ostra polemikę wśród chrześcijańskich teologów. A oto życie Jezusa w dużym skrócie od 13 roku życia (okres od narodzin do opuszczenia Palestyny jak i całą resztę opisał w swoich readingach E. Cayce) i bez uwzględnienia początkowej części manuskryptu, która zawiera elementy historii narodu żydowskiego (niezależnie od tego polecam książkę, która ma 140 stron, a którą czyta się jednym tchem, jeśli ktoś interesuje się tym tematem i tamtym rejonem świata):

Issa zstąpił  na Ziemię, aby pokazać w jaki sposób ludzka dusza może zjednoczyć się z Bogiem. Przyjmując ludzką postać, zaświadczył swoim własnym życiem, że człowiek może stać się prawy i przezwyciężyć swoją śmiertelność. „Pojawił się jako niepokalane dziecko w kraju Izraela. Już jako mały chłopiec zasłynął tym, że przejawiał w sobie naturę Boga i stał się „orędownikiem Ojca Wszechświata”.

W 13. roku życia, „kiedy Izraelici żenili swoich chłopców”, Issa wraz z karawaną kupców potajemnie opuścił swój rodzinny dom, aby „doskonalić się w słowie bożym”. W wieku 14 lat dotarł do północnych Sindh (=Indie), gdzie zamieszkał wśród Ariów, a  wieść o nim szybko się rozeszła. Miejscowa ludność polubiła go, szanowała i prosiła, aby pozostał z nimi. Jednak Issa kontynuował swoją wędrówkę, docierając do braminów („kapłanów Brahmy”), którzy nauczyli go czytać i rozumieć Wedy oraz udostępnili tajemnice fizycznego uzdrawiania poprzez siłę umysłu i uwalniania człowieka z negatywnych „żądz”. Jezus jednak nie tylko był uczniem braminów, lecz po dogłębnym zapoznaniu się z Wedami, jeszcze dokładniej objaśniał im  niektóre prawdy znajdujące się w świętych pismach. Jezus spędził w sumie 6 lat w różnych świętych miejscach Indii, jednocześnie niosąc miejscowej ludności pokój i przybliżając jej teksty Wed, za co bardzo go „pokochano”. To rozzłościło braminów, którzy dzielili ludność na kasty i zakazywali niższym warstwom społeczeństwa dostępu do świętych pism . Bramini uważali, że ludzie pochodzący z niższych kast mają służyć im jako niewolnicy i tylko śmierć może uwolnić ich od tej służby.  Issa, nie zważając na zakazy braminów, kontynuował nauczanie prostego ludu, przekonując go o jego „ludzkich i duchowych prawach”. Twierdził, że „Bóg nie czyni żadnej różnicy między swoimi dziećmi”. Ponadto zaprzeczył świętemu natchnieniu całych Wed, w których według niego prawda została po części  zniekształcona, i krytykował składanie czci bogom i bożkom. Nauczał, że Bóg, „Duch Wiekuisty”, jest jeden i wspólny dla wszystkich i że nie powinno się upokarzać  i poniżać bliźnich, lecz „wspomagać biednych” i „podtrzymywać słabych”.  Widząc w Issie zagrożenie dla własnej pozycji,  bramini postanowili go zamordować. Jednak Issa, zawczasu ostrzeżony przez Sudrasów, zdążył uciec. Powędrował do położonego wysoko w Himalajach królestwa Siakjów (Monika: „obecnie Nepal„), gdzie urodził się „wielki Budda Siakjamuni” i tam się osiedlił. Studiował język pali i święte sutry, które nauczył się interpretować i objaśniać  „w sposób doskonały”. Po 6 latach opuścił Himalaje i zszedł do doliny Radżputana, a następnie powędrował dalej na zachód. Po drodze wszędzie nauczał ludzi „najwyższej doskonałości, jaka jest możliwa do osiągnięcia przez człowieka”. Mówił, że „czynienie dobra jest najpewniejszym sposobem zjednoczenia z Duchem Wiekuistym” (Monika: „O tym piszą wszyscy prawdziwi ezoterycy, którzy rozwinęli parapsychiczne zdolności lub przyszli z nimi na świat. Podkreślają, że regresje hipnotyczne, którym się poddali, wyraźnie wskazywały na to, że ich zdolności nie wykształciły się poprzez same ćwiczenia, lecz przede wszystkim były wynikiem bezinteresownego pomagania bliźnim!”). Powtarzał to, o czym mówił wcześniej w Indiach: „Czczenie widzialnych bożków jest przeciwne prawu natury. (…). Człowiekowi nie dane jest widzieć wizerunku Boga, uczynił więc sobie bożków na Jego podobieństwo. (…). Oddal od siebie bóstwa i nie odprawiaj na ich cześć uroczystości, które oddzielają cię od Ojca, a przywiązują do kapłanów. (…) Oni odwiedli cie od prawdziwego Boga, a przez przesądy i okrucieństwa sprowadzili na złą drogę i uczynili cię ślepym na poznanie prawdy”. Issa nauczał też, że zamiast próbować zobaczyć Boga oczami, powinni „dostrzegać Go swymi sercami”. Krytykował również składanie ofiar  z jakichkolwiek żywych istot. Nauki Issy stały się „sławne” w wielu krajach tego regionu. Kiedy dotarł on do Persji, tamtejsi kapłani, wyznawcy „Świętego Zaratusztra” , byli tak „wystraszeni”, że zakazali słuchania Issy. W przeciwieństwie do prostych i ubogich ludzi, którzy radośnie go przyjmowali  i chętnie słuchali. W tej sytuacji najwyższy kapłan polecił aresztować Issę i poddał go „przesłuchaniu”. Issa tłumaczył, że „nie naucza o nowym Bogu”, a o wspólnym dla wszystkich „Ojcu Niebiańskim, który istniał przed początkiem (…) świata”. To On podtrzymuje przy życiu słońce, dlatego Jego trzeba czcić w swoim sercu, a nie oddawać pokłony słońcu. Tak więc również nauki zaratusztrianizmu Issa uznał za niedoskonałe i zalecał uwolnienie sie od przesądów i zabobonów. W nocy, kiedy całe miasto spało, magowie „wyprowadzili Issę za mury miasta, pozostawiając samotnego na drodze w nadziei”, że padnie ofiarą dzikich zwierząt. Jednak Issa, któremu nic sie nie stało, dalej kontynuował swoją wędrówkę. Do Palestyny wrócił w wieku 29 lat. W tym czasie życie Izraelitów w Cesarstwie Rzymskim było bardzo ciężkie – nakładano na nich bardzo wysokie podatki i okrutnie traktowano. Wędrując z miasta do miasta Issa podnosił swoich rodaków na duchu i w swoich publicznych przemowach, na które przychodziły tłumy Izraelitów i które wygłaszał przez 3 lata, zachęcał do wiary, cierpliwości i nadziei. Mówił, że „Bóg nie dba o świątynie wzniesione ludzkimi rękami, lecz o ludzkie serca, które są prawdziwą świątynią”. Dlatego „serca nie należy brukać złem,  bo w nim zamieszkuje Najwyższa Istota”.  Upominał, aby bez względu na sytuację „pracować uczciwie, z miłością i dobrocią serca”. Przez chęć zysku i kradzież nie dochodzi się do prawdziwego bogactwa. „Wstąp do świątyni w Twoim sercu, rozjaśnij ją dobrymi myślami, cierpliwością, pokorą i niezachwianym zaufaniem, które jesteś winien twemu Ojcu”, nauczał Issa. Celem człowieka jest „osiągnięcie doskonałości i prawdziwego szczęścia w Niebie”. Należy wybaczać i oczyszczać swe serca, a nie mścić się.

Issa opowiadał o „Królestwie Niebieskim” i prawdziwej wolności, którą można znaleźć tylko w sercu. Wkrótce od naczelników miast, którzy niewłaściwie rozumieli słowa Issy i zaczęli się go „obawiać”, do zarządcy Jerozolimy, Poncjusza Piłata, dotarła wieść, że człowiek o tym imieniu próbuje podburzać naród. Piłat kazał położyć kres naukom Issy, a następnie zaprowadzić go przed oblicze sędziego. Ponieważ sędzia oraz kapłani nie chcieli wydać wyroku na Issę, Piłat kazał spreparować oskarżenia przeciwko niemu i aresztować go. W więzieniu Issa był torturowany „tak długo, aż opadł z sił, a potem osądzony i skazany”. Rano, z rozkazu namiestnika, żołnierze przybili Issę i dwóch złodziei do krzyży i wystawili na widok publiczny, trzymając straż. Ich ciała wisiały na krzyżach i wykrwawiały się cały dzień. Stojący wokół ludzie płakali i modlili się. Tortury wszystkich trzech ukrzyżowanych zakończyły się wraz z zachodem słońca. Za pozwoleniem Piłata rodzina złożyła ciało Jezusa do grobu, który znajdował się w pobliżu miejsca egzekucji. W miejsce pochówku Issy zaczęły się schodzić tłumy lamentujących ludzi. Namiestnik, obawiając się powstania, kazał pod osłoną nocy przenieść ciało w inne miejsce. Następnego dnia przybywający zastali otwarty i pusty grób. To spowodowało, że rozeszła się wieść o tym, iż Bóg „posłał swych aniołów z Nieba, aby zabrali śmiertelne szczątki Świętego, w którym przebywała na Ziemi część Ducha Świętego”.

Na tym kończą się buddyjskie manuskrypty. Z rozmów, jakie N. Notowicz przeprowadził z buddyjskimi lamami wynika, iż otaczają oni Issę ogromnym szacunkiem, lecz nie uważają go za jedynego „Syna Bożego”, lecz Doskonałą Istotę, jedną z wielu. Mimo że szanują oni nauki Issy, a samego Issę uznają za proroka, to nie włączyli oni nauk Issy do części kanonicznej buddyzmu, gdyż chrześcijanie nie uznają zwierzchnictwa Dalaj Lamy. Z tego powodu Issa również nie jest przez nich uznawany za świętego.

II) Postać, życie i nauki Jezusa Chrystusa według readingów Edgara Cayce’ego

Readingi, podczas których żona Cayce’ego i jego sekretarka stawiały „śpiącemu prorokowi” pytania dotyczące postaci Jezusa, odbywały się bez uczestniczenia klientów. Readingi potwierdzają pobyt Mistrza w Indiach i Persji. A oto obraz, jaki się z nich wyłania:

1. Poprzednie inkarnacje Jezusa

Przed swoją ostatnią inkarnacją na Ziemi Jezus Chrystus wcielał się na naszej planecie 29 razy, w tym m.in. jako: 1) jedna z Duchowych Istot, które zeszły na Ziemię w Pierwszej Fali (symbol zbiorowy: Amilius), 2) jedna z doskonałych istot ludzkich, które zeszły na Ziemię w Drugiej Fali (symbol zbiorowy: Adam), 3) (H)Enoch – tajemnicza postać będąca autorem Księgi Henocha, 4) Hermes –  potomek Hermesa Trismegistosa; prowadził nadzór nad właściwym przebiegiem prac budowlanych Wielkiej Piramidy w Gizie, 5) Melchizedek – kapłan i król Salemu, 6) Józef – syn Jakuba, został księciem Egiptu, 7) Joszua – żołnierz, który pomagał Mojżeszowi wyprowadzić Izraelitów z Egiptu, 8) Asaf – muzyk, śpiewak i wizjoner, który służył za czasów króla Dawida i Salomona, autor kilku psalmów, 9) Jeszua (też Joszua)- kapłan, pomagał w organizowaniu powrotu z wygnania i odbudowie świątyni, wspomniany w Księdze Ezdrasza 10) Zend (Zen/Zan/Sen/San) – ojciec Zaratusztry, perskiego kapłana i proroka, założyciela zaratusztrianizmu. (Monika: „O Pierwszej i Drugiej Fali dusz opowiadam we wpisie 67, o Hermesie – we wpisie 74. Tak jak Amilius, Adam, Ewa i Lilith są według E. Cayce’ego pojęciami o charakterze kolektywnym, tak samo pojęcia Bóg i szatan mają według mnie ten sam charakter /piszę o tym w notce 37/.”).

2. Esseńczycy

Jezus należał do sekty Esseńczyków (Monika: ” Działali oni w okresie Drugiej Świątyni, czyli ok. 515 p.n.e. – 70 n.e.”). Członkami tej sekty był również Jan Chrzciciel oraz rodzice Jezusa – Józef i Maria.  Była to wspólnota mnichów, którzy żyli w celibacie, wierzyli w moc chrztu oraz nieśmiertelność duszy. Potępiali niewolnictwo i handel ludźmi. Miejscem, w którym założyli swoją szkołę („Szkołę Proroków”) wraz ze świątynią, było wzgórze Karmel (Monika: „Pasmo górskie nad Zatoką Hajfy w Izraelu; symbol piękna”). Zajmowali się astrologią, numerologią i frenologią (Monika: „Nauka o obszarach mózgu i związanych z nimi zjawiskami psychicznymi.”). W Szkole Proroków kształcili się m.in. : Arystoteles, Platon, Enosz, Mateusz i Judasz. W świątyni Esseńczyków bywał również prorok Eliasz. Esseńczycy byli prześladowani przez Faryzeuszy i Saduceuszy, którzy zaprzeczali możliwości niepokalanego poczęcia jak i inkarnacji. To właśnie Saduceusze zamordowali Zachariasza, ojca Jana Chrzciciela (Monika: „Chodzi o nowotestamentowego proroka i kapłana„.) Esseńczycy mieli stały kontakt z kapłanami z Egiptu, którzy przeprowadzali duchowe inicjacje w Wielkiej Piramidzie. Dlatego Jezus tuż po powrocie z Azji udał się najpierw na rok do Egiptu, zanim zaczął nauczać przez ostatnie 3 lata. Tam został dokładnie przygotowany do ostatniego etapu swojej misji, do ukrzyżowania i zmartwychwstania. Zapiski na temat pobytu i inicjacji Chrystusa w Egipcie znajdują się w jednej z Piramid, które zostaną dopiero odkryte.

3. Niepokalane poczęcie

Kiedy zapytano Cayce’ego o możliwość niepokalanego poczęcia, odpowiedział: „Tak jak natura jest świadectwem Boga, tak Bóg sławi naturę poprzez zjawiska nadnaturalne”. A kiedy zapytano go ponownie bezpośrednio, czy w przypadku Marii, matki Jezusa, miało miejsce niepokalane poczęcie, powiedział jednoznacznie: „Maria poczęła w sposób niepokalany” [„Mary was immaculated conceived”].

Jezus Chrystus był  „ziemską manifestacją Doskonałej Duszy, której zejście było konieczne dla  podtrzymania wiarołomnego świata” [„necessary for the sustaining of a backsliding world”]. Wcielenie nastąpiło poprzez „kanały, które są zgodne z prawami sił duchowych”. I właśnie Maria, jako duchowo wysoko rozwinięta dusza, była takim czystym „kanałem”. Maria była duszą, która całkowicie podporządkowała się woli Boga, dzięki czemu Bóg mógł poprzez nią wypełnić Plan związany z inkarnacją i duchową działalnością Jezusa. Zdawała sobie sprawę ze swojej misji. Wiedziała, że urodzi niezwykłe dziecko, które nigdy nie będzie jej, lecz należeć będzie do świata, i że wszyscy będą z niej szydzić w przekonaniu, że zdradziła męża.

Do tej misji wybrali ją Esseńczycy. Wiedzieli, że Maria jest bliźniaczą duszą Jezusa, Przez 3 lata była przygotowywana fizyczne i mentalnie do tej roli w świątyni na wzgórzu Karmel: ćwiczyła się we wstrzemięźliwości, czystości duchowej, miłości i cierpliwości. Podlegała specjalnej diecie. Józef, jej przyszły mąż, został o wszystkim poinformowany w odpowiednim czasie przez Mateusza (lub Judasza), potem miał prorocze sny i wreszcie przemówił do niego wewnętrzny głos, któremu towarzyszyło światło.

Kiedy Józef ożenił się z Marią (ślub odbył się w świątyni na wzgórzu Karmel), miał 36 lat, a Maria 16. Obydwoje pochodzili z rodu Dawida. Dopiero 10 lat po narodzinach Jezusa Józef i Maria rozpoczęli normalne małżeńskie współżycie, w wyniku którego na świat przyszli jeszcze Jakub, siostra Chrystusa Ruth i najmłodszy Judasz. Najpierw para żyła „pomiędzy wzgórzami Judei”, potem zamieszkała w Nazarecie, a po jakimś czasie przeniosła się do Betlejem w celu „zarejestrowania i opodatkowania”.

Ani Jezus ani Maria nie mieli fizycznych ojców. Jako mężczyzna Jezus miał niebieskie, przenikliwe oczy oraz gęste, lekko kręcone, rudawe włosy. Jego dłonie były delikatne. (Monika: „Cayce podał bardzo szczegółowy opis wszystkich postaci biorących udział w Ostatniej Wieczerzy, w tym Jezusa Chrystusa”. Jezus miał bardzo nietypową urodę, podobnie jak arcykapłan Ra-Ta, który też miał niebieskie oczy i jasne włosy, zupełnie inne niż jego rodzice. W jednym z readingów Cayce stwierdził, że Ra-Ta był istotą zrodzoną z fizycznej matki i duchowego ojca. Tak więc Jezus nie był pierwszy i nie ostatni, który  w ten „nadnaturalny” i mistyczny sposób przyszedł na świat. Dla przeciętnego człowiek to bajki. Jednak na wyższych poziomach energetycznych dzieją się rzeczy, o których nie mamy najmniejszego pojęcia, bo naszymi 5 fizycznymi zmysłami widzimy zaledwie mikroskopijny wycinek całej kosmicznej rzeczywistości.”).

Obraz „Podróż Magów”, James Tissot

4. Narodziny

Tego dnia w Betlejem było chłodno, a na zewnątrz panował spory ruch, kiedy Maria i Józef zbliżali się do karczmy. Gdy gospodarz zobaczył „podstarzałego mężczyznę z młodą i piękną dziewczyną w zaawansowanej ciąży, odmówił im gościny, a wszyscy wokół kpili i szydzili z tej dziwnej pary.  Maria i Józef postanowili szukać noclegu gdzie indziej. W końcu znaleźli miejsce pod pagórkiem, tam znajdowała się stajnia. To w niej narodził się Jezus, a w momencie jego narodzin „na niebie ukazała się gwiazda, która zachwyciła i zdumiała pasterzy, a przestraszyła tych, którzy jeszcze parę chwil wcześniej byli tak wrogo nastawieni do tej pary i tak z niej szydzili. Intensywnemu światłu gwiazdy towarzyszyła „muzyka sfer”. Wszyscy czuli podniosłe wibracje. Niestety ludzie do dzisiaj wątpią w prawdziwość tej historii, a opowieść przypisują temu, że ludzie wypili zbyt dużo wina i opowiadali bajki. Chrystus narodził się tuż po wybiciu północy. Na miejsce przybiegły wkrótce żona i córka gospodarza karczmy oraz pojawili się pasterze, którzy usłyszeli krzyk dziecka.  Maria mimo zaprosin z różnych stron została w stajni tak długo, dopóki nie dokonano obrzezania i nie poinformowani zostali o wszystkim kapłani świątyni na wzgórzu Karmel, Anna, matka Marii (Monika: „… o której wspominają apokryfy„.) oraz Simeon, „bogobojny i sprawiedliwy Izraelita” (Monika:” Postać biblijna występująca w Ewangelii Łukasza.”). (…) Był to stary człowiek, któremu Bóg obiecał, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Mesjasza. W Świątyni Jerozolimskiej wziął Dzieciątko Jezus w ramiona i chwalił Boga. Jego modlitwa znana jest jako Nunc Dimittis.”; cyt. z Wikipedii). Po przyjściu Jezusa na świat, na miejsce narodzin przybyli 3 mędrcy (Monika: „trzej biblijni królowie”.), którzy chcieli oddać cześć nowo narodzonemu niemowlęciu, przywożąc  ze sobą złoto, kadzidło i mirrę. Tym samym symbolizowali  oni 3 fazy rozwoju człowieka w materii:  złoto – symbol materii (ciało), kadzidło – symbol eteru (dusza) i mirra – symbol uzdrawiającej siły (Duch).

Wigilia jest obchodzona przez Chrześcijan „z lekkim przesunięciem”, gdyż obecnym dniem dokładnie odpowiadającym narodzinom Jezusa Chrystusa jest 6 stycznia!

5. Dzieciństwo i okres młodości do wyjazdu z Palestyny

Jakiś czas po tym, jak rozeszła się wieść o narodzinach Chrystusa wydano edykt nakazujący zabicie w Betlejem wszystkich dzieci do 2 lat. Józef I Maria zostali w porę ostrzeżeni i uciekli do Egiptu. Łukasz i Mateusz przedstawiają tę historię różnie, jednak ucieczka do Egiptu była również elementem Wyższego Planu.  W Egipcie pozostali kilka lat. W tym okresie miało miejsce kilka cudownych zdarzeń związanych z boskością Chrystusa, a które przetrwały  w wielu legendach i też przez wielu są dzisiaj odrzucane. Wracając z Egiptu do Nazaretu, Józef, Maria i Jezus zatrzymali się na wzgórzu Karmel. Po powrocie do Palestyny dla Jezusa nastąpił czas dalszego kształcenia się i pobierania nauk u kapłana Esseńczyków. Jezus pozostał jakiś czas w Nazarecie, a potem przeniósł się do Kafarnaum, gdzie mieszkało wielu jego przyszłych uczniów. Rzadko bywał w rodzinnym domu, bo Esseńczycy nie tylko go nauczali, ale i wychowywali. Zresztą od najmłodszych lat  jego uwaga skupiona była na Bogu i sprawach wiary, a on powtarzał, że jego rodziną jest cała ludzkość.

Jezus miał troje rodzeństwa: 2 braci – Jakuba i Judasza – oraz siostrę Ruth, która była młodsza od Jezusa o kilkanaście lat.

6. Pobyt w Azji

(Monika:” Readingi potwierdzają to, o czym mówią manuskrypty buddyjskie. Oprócz tego dochodzi nowe zdarzenie, jakim był pobyt Jezusa w Egipcie po jego powrocie z Azji w wieku 29 lat, o czym wspomniałam wcześniej, pisząc o Esseńczykach. W podróży i w trakcie inicjacji w Wielkiej Piramidzie w Gizie Jezusowi towarzyszył Jan Chrzciciel, a celem najwyższego stopnia inicjacji było zdobycie pełnych umiejętności parapsychicznych przygotowujących Jezusa do procesów, jakie miały miejsce podczas śmierci na krzyżu i zmartwychwstania.”). Przedstawię parę wypowiedzi Cayce’ego, które w ciekawy sposób uzupełniają treść manuskryptów i odnoszą się pod kątem ezoterycznym również do śmierci tego, co wydarzyło się potem:

W Azji Jezus studiował u dwóch Mistrzów:  w Indiach u Mistrza Kahanji, a w Persii u Mistrza Junner, natomiast w Egipcie u Mistrza Zar (Monika: „W tym miejscu osoby zapisujące wypowiedzi Cayce’ego w trakcie readingów nie były pewne co do wymowy tego imienia.”). Nauki, jakie Jezus pobierał w Indiach, Persji i Egipcie, symbolizują 3 fazy rozwoju duchowego (Monika: „Tak jak trzej Mędrcy, którzy zjawili się w stajni w Betlejem.”). Całe życie Chrystusa było co do szczegółu zaplanowane na wyższych poziomach za jego pełną zgodą. Za każdym wydarzeniem kryją się głębokie procesy energetyczne i duchowe zrozumiałe tylko dla wtajemniczonych i silnie oddziałujące na otoczenie. Wiele rzeczy było próbą charakteru. Musiał cierpieć ból, samotność i zwątpienie oraz doświadczać życiowych sprawdzianów, tak jak zwyczajni ludzie. Jednak cały czas był tak silnie osadzony w swoim duchowym aspekcie, że nie było możliwości, aby zszedł ze swojej czasami bardzo ciężkiej dla psychiki ścieżki…(Monika: „Ezoterycy nazywają to „kontraktem podpisanym przez duszę”. Warto też uzmysłowić sobie, że to ciągłe wędrowanie wymagało niesamowitej kondycji fizycznej i samozaparcia. Widać to wyraźnie w książce N. Notowicza, który mógł sobie pozwolić na wiele przygód, bo był sprawny fizycznie; nie raz znajdował się w sytuacji, że niezbędne były nawet umiejętności wspinaczkowe, które umożliwiały mu pokonywanie przełęczy w Himalajach”.). Ostatnia inkarnacja Jezusa była całkowicie dobrowolna, gdyż Jezus był Istotą, która wcześniej zamknęła już cykl karmiczny na Ziemi i która wróciła tylko po to, aby, przyjmując jeszcze raz postać fizyczną, spełnić określone zadanie.

W Indiach Jezus zgłębił tajemnicę samooczyszczania energetycznego i nauczył się, jak rozwijać w sobie siłę mentalną, odporność i siłę fizyczną.  Natomiast w Egipcie dotarł do sedna i podstaw wszystkich nauk, jakie pobierał na Wschodzie (w Azji). W Piramidzie został przygotowany na czas przed ukrzyżowaniem (jak postępować energetycznie) i na czas samego ukrzyżowania. Ukrzyżowanie było mocno osadzone w Duchowych Ideałach i stanowiło symbolu „ukrzyżowania ego”, po którym następuje życie zgodne z najwyższymi „duchowymi ideałami”. Do tego zdolna jest każda istota ludzka.

7. Czas po powrocie z Azji i z Egiptu do Palestyny 

Kazania Jezusa:

Swoimi przemowami i bardzo silną charyzmą „fascynował” tłumy, gdziekolwiek się pojawił. Kiedy słuchało się go i patrzyło się na niego, człowiek odruchowo klękał , odczuwając przy tym głęboką cześć. Z jednakową czcią słuchali go ludzie prości jak i uczeni. Ruth, siostra Jezusa, często chodziła na publiczne spotkania Jezusa z ludźmi, na których dyskutowano o Bogu i wierze. Bywała też na jego kazaniach, widząc w nim przede wszystkim duchowego przewodnika a nie brata. W domu prawie w ogóle nie bywał, czasami pokazywał sie w wiosce. Wtedy od razu otaczał go tłum, wsłuchując się uważnie w to, co mówił Jezus. Jezus przemawiał do ludzi m.in. w synagodze w Kafarnaum. Na te kazania przychodziła również jego matka.

8. Ukrzyżowanie

Kiedy Chrystus umierał, przy krzyżu wśród tłumu stała matka Chrystusa, siostra matki oraz Maria Magdalena i Maria z Betanii.

Śmierć Chrystusa polegała nie tylko na doświadczeniu przez Niego śmierci fizycznej [„the physical body”], ale i śmierci ciała mentalnego [„the mental body”]. Umierając na krzyżu doznał takich samych uczuć, w tym strachu i bólu, jak każdy umierający śmiertelnik, który w tym momencie staje wobec  całego swojego życia – swoich czynów i zachowań, z których musi się rozliczyć. Dlatego wykrzyczał: „Mój Boże, mój Boże, dlaczego mnie opuściłeś?” Dopiero w tym momencie domknęła się cała droga Jezusa, spełniając swój cel [EC: „For He indeed in suffering the death on the cross became the whole, the entire way.”]. Poprzez całe swoje życie i ukrzyżowanie Chrystus złożył dobrowolną ofiarę, wynikającą z czystej Miłości do ludzkości. W jego słowach „Dokonało się [„It’s finished’] zawarte jest przeznaczenie człowieka, który musi pokonać określoną bolesną drogę, zanim z istoty fizycznej stanie się istotą w pełni duchową. Dlatego nie należy uciekać przed cierpieniem, lecz świadomie stawić czoła problemom, bo prędzej czy później znów zapukają do naszych drzwi, jeśli wpisane są w nasze życie.

(Monika: „Krzyż nie jest symbolem tego, że człowiek z zasady musi cierpieć, aby być szczęśliwy, lecz ukazuje konieczność ukrzyżowania negatywnego ego, bo dopiero to czyni nas prawdziwie szczęśliwymi. A że  proces transformacji niższego ja w Wyższe Ja jest z natury bolesny, to wszyscy ci, którzy wpadli w szpony własnego małego ja, muszą się trochę pomęczyć, jeśli  chcą znaleźć prawdziwe i trwałe szczęście.”).

9. Zmartwychwstanie

Wśród krewnych Jezusa i jego uczniów rozeszła się wieść, że ci, którzy stali na straży przy grobie Chrystusa, usłyszeli okropny hałas, potem ujrzeli światło, a następnie zobaczyli, jak „przesuwa się kamień”, a Maria Magdalena, która od razu pobiegła do grobu, zobaczyła „zmartwychwstałego Chrystusa”. I właśnie ten odsuwający się kamień symbolizuje siłę ducha, która pokonuje materię, gdyż wcześniej istota ludzka wypełniła prawa kosmiczne [E. Cayce: „It is that breaking forth from the tomb (…) that indeed became the fullfilling of the law”]. Podczas zmartwychwstania, w ciele Chrystusa, które złożono do grobu, zaszły procesy umożliwiające transformację ciała fizycznego w ciało spirytualne. Dlatego ciało fizyczne zniknęło, a Jezus manifestował się od tego momentu już tylko jako Doskonała Istota Duchowa będąca czystym światłem i „wibracją miłości, miłosierdzia i sprawiedliwości”, którą mogli dostrzec tylko ci, którzy mieli odpowiedni poziom świadomości i wiary. (Monika: ” Zmartwychwstanie jest symbolem pokonania samego siebie i wyzwolenia z niższych aspektów swojego istnienia.”).

(Monika: „Można założyć tezę, że Chrystus w trakcie cierpienia na krzyżu stracił przytomność, a potem zapadł w stan głębokiej śmierci klinicznej. Dlatego ci, którzy przenosili go pod osłoną nocy z jednego grobu do drugiego, byli przekonani, że nie żyje. W stanie śmierci klinicznej dusza pozostaje związana z ciałem fizycznym tzw. srebrnym sznurem”. Dopóki nie dojdzie do jego zerwania, ciało żyje. Wygląda więc na to, że Jezus, który znał tajemnice funkcjonowania człowieka na wszystkich poziomach i całkowicie panował nad wszystkimi aspektami swojej jaźni (nauczył się tego w Indiach, a potem podczas Misteriów w Wielkiej Piramidzie w Gizie), świadomie wprowadził się w ten stan, obserwując własne ciało z boku. Kiedy nadszedł odpowiedni moment, czyli po przeniesieniu Jezusa do innego grobu, wrócił do swojego ciała i zainicjował proces transformacji wszystkich niższych ciał (fizycznego, emocjonalnego i mentalnego) w Ciało Świetliste. Już jako Istota Świetlista siłą woli odsunął kamień grobu. To żaden problem dla takich Wtajemniczonych Mistrzów jak Jezus Chrystus czy Mistrzowie Mądrości, którzy mają swoje klasztory wysoko w Himalajach, gdzie uczą się rzeczy niewyobrażalnych dla przeciętnego śmiertelnika (przykładem nieograniczonych możliwości człowieka może być również Gustavo Rol, którego opisałam w notce 39). I właśnie Chrystus przekazywał w swoich naukach i zademonstrował poprzez ukrzyżowanie i zmartwychwstanie, że takie cudowne możliwości ma każdy z nas! (We wpisie 50 przedstawiłam potencjał człowieka, który urzeczywistnia się poprzez uaktywnione w pełni parazmysły.”).

10) Po zmartwychwstaniu

Już podczas swoich kazań Jezus potrafił wywołać w słuchaczach stan ekstazy, a po ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu, wiara narodu w to, co mówił, stała się jeszcze silniejsza. Oddziaływanie spirytualnej siły Chrystusa było tak wielkie, że Jego uczniowie oraz inni wyznawcy Jego nauk  zaczęli nieść przesłanie Mistrza we wszystkich kierunkach świata, w tym do Rzymu, który stał się centrum działalności młodych chrześcijan. Wędrowali oni po Imperium Rzymskim i głosili przesłanie Chrystusa, mówiąc, że jest jeden Bóg, że wszyscy jesteśmy Jego dziećmi i że śmierć nie istnieje, bo dusza ludzka jest nieśmiertelna. Że powinniśmy się wszyscy nawzajem miłować i żyć ze sobą w pokoju.

Mąż Ruth, Rzymianin, który towarzyszył Jezusowi do Emaus (Wikipedia: „Według Biblii wioska znajdująca się w odległości 11 km od Jerozolimy.”), był świadkiem zmartwychwstania Chrystusa. Po tym wydarzeniu razem nieśli Dobrą Nowinę do różnych miejsc, m.in. do Antiochii, Aten  i Rzymu. Wcześniej, jeszcze przed śmiercią Chrystusa, obydwoje byli świadkami wskrzeszenia Łazarza, a Jezus krótko przed ukrzyżowaniem brał udział w ich ślubie i pobłogosławił ich. W Rzymie napotykali wielu ludzi, którzy byli głęboko poruszeni naukami Chrystusa, ale też i takich, którzy z tych nauk kpili.

Obecnie Chrystus jest Istotą Duchową („A Spirit Entity”), która w każdej chwili może przybrać postać fizyczną na Ziemi, dokładnie w takim ciele, w jakim mieszkał, „kiedy widzieliście go odchodzącego z Galilei” w „Ciele, w którego formę się wcielił, które zostało ukrzyżowane na krzyżu, które powstało z grobu, które chodziło po morzu, które ukazało się Szymonowi, które ukazało się Filipowi [„The body that He formed, that was crucified on the cross, that rose from the tomb, that walked by the sea, that appeared to Simon, that appeared to Philip”.].

(Monika: „Takimi samymi umiejętnościami dysponuje zapewne Budda, inni prorocy, awatarzy, czy inne Istoty Świetliste, chociażby takie, jak Mistrzowie Mądrości.” Zmartwychwstanie Chrystusa ma być źródłem nadziei, siły i mobilizować do aktywnej pracy nad sobą, aby stać się doskonałą i szczęśliwą istotą. Dlatego doktrynę KK mówiącą o tym, że Chrystus umarł za nas na krzyżu i jako jedyny syn Boga odkupił nasze grzechy, uważam za szkodliwą. Poza tym, tak jak nauczał Chrystus wszyscy <jesteśmy dziećmi Boga>, a więc Jego synami i córkami. Również czynienie z Chrystusa przedmiotu adoracji nie przemawia do mnie. Sam Jezus przestrzegał przed czczeniem bogów i modleniem się do posągów.”).

(Monika:

„Kościół Katolicki w swoich dogmatach zaprzecza wszystkiemu, co przekazywał w swoich naukach Chrystus:

– KK: Chrystus jest jedynym synem Boga

Nie. Chrystus mówił, że wszyscy jesteśmy dziećmi bożymi

-KK: Tylko przez Chrystusa można dotrzeć do Boga

Nie. Chrystus ostrzegał przed kapłanami jako pośrednikami. Mówił, aby szukać Boga we własnym sercu

— KK: Chrystus umarł za nasze grzechy na krzyżu  

Nie. Chrystus chciał pokazać, że sami, poprzez własny wysiłek musimy „ukrzyżować ” nasze niższe ego (=żądze, namiętności, negatywne emocje jak strach, nienawiść, zazdrość/ czyli „grzechy”), aby odnaleźć w sobie wieczne szczęście.

— KK mówi o ofierze z baranka

Chrystus skrytykował podczas swojego pobytu w Indiach składanie ofiar z jakichkolwiek żywych istot. 

Również ceremonię eucharystyczną praktykowaną przez KK uważam za sprzeczną z duchem przesłania Jezusa Chrystusa. Podczas Ostatniej Wieczerzy Chrystus ofiarował Bogu swoje ciało i krew  w tym sensie, że zrezygnował ze swojego fizycznego ciała i niższego ja (=ziemskiego ego) na rzecz krystalicznego ciała i Wyższego Duchowego Ja (=Ciało Świetliste, czyli Wyższa Świadomość), a ukrzyżowanie ciała fizycznego było tego demonstracją na poziomie fizycznej rzeczywistości (fizyczny = gęsta materia). Ostatnie spożycie przez Mistrza chleba i wina było aktem symbolicznym zapowiadającym ostateczną transformację na wszystkich poziomach – fizycznym, emocjonalnym, mentalnym i duchowym. Spożywanie przez wiernych chleba i wina, które są symbolami ciała i krwi Chrystusa, nie mają mieć na celu symbolicznego spożywanie ciała i krwi Chrystusa, aby w ten sposób się z Nim zjednoczyć i przyjąć Go w sercu (trochę przypomina to symboliczny… kanibalizm), lecz mają na celu oddanie swojego własnego ciała i krwi Bogu, tak jak uczynił to Chrystus.”)

/ O różnicy między Ciałem Świetlistym a krystalicznym ciałem piszę w notce 33/

W tym miejscu chcę również przypomnieć, że readingi Cayce’ego wyraźnie wskazują konkretne miejsca w Biblii świadczące o tym, iż idea inkarnacji stanowiła zasadniczą część pierwotnego chrześcijaństwa. A przecież to tylko resztki oryginalnego tekstu. Tego typu wskazówki znajdują się bowiem również w apokryfach. Również możliwe wydaje się to, że Kościół chrześcijański nie tylko usunął miejsca dotyczące inkarnacji , ale i te, które wspominały o owych 16 latach pobytu Chrystusa w Azji. W ten sposób stworzono system własnych dogmatów, który miał służyć zbudowaniu władzy i podporządkowaniu sobie świeckich władców.”). 

11. Przesłanie nauki Jezusa Chrystusa/ Słowo „Chrystus” jako symbol świadomości uniwersalnej

EC: „Słowo <Chrystus> oznacza Istotę o określonej świadomości uniwersalnej. Świadomość chrystusową osiąga się wtedy, jeśli każda komórka ciała fizycznego rezonuje ze świadomością Czystego Serca”. Życie to esencja Boga, a Jezus Chrystus symbolizuje przemianę człowieka Jezusa w Chrystusa – istotę duchową, której każdy fizyczny atom podporządkowany jest poprzez jej „wolę” wibracjom chrystusowym” (Monika: „E. Cayce często mówi w readingach o energiach i wibracjach. Wtedy o takim ciele mówimy, że jest niebiańskie [„celestial body”], dlatego mówi się „Ojciec Niebieski /ang. „celeste” = pol. „błękitny„/).

Jezus przyszedł po to, żeby zainspirować ludzi do szerzenia pokoju. Pokazywał, że aby osiągnąć pokój, człowiek musi oczyścić swoje serce poprzez generowanie w sobie wibracji miłości i radości [„The attuning of self to the high vibrations of love and life and joy is that which heals and keeps peace among men.”]

Zdanie Chrystusa „Kochajcie się wzajemnie” to silne energetycznie przesłanie, którego celem jest zmotywowanie człowieka do tego, aby wyrzucił z siebie samolubstwo, nienawiść i zazdrość, które rodzą strach i zastąpił miłością, radością i nadzieją.

Chrystus chciał przypomnieć człowiekowi o jego boskości i potędze ducha, która pochodzi od Boga, i pokazał do niej drogę powrotną w  swych naukach i przekazach. Przestrzegając jego rad człowiek może pokonać ego, które dzieli go od jego własnej boskości.

Ciekawe w tym kontekście jest również stwierdzenie Cayce’ego, że pojęcie nieba, to nie tylko stan duszy, ale „zawsze towarzyszące temu stanowi konkretne miejsce we wszechświecie, które z nim rezonuje”.

(Monika: „Przesłania Chrystusa, w których kluczową rolę odgrywa serce, są dzisiaj szczególnie aktualne ze względu na to, że 22.12.2012 rozpoczęła się Epoka Serca. Oznacza to, że od tego momentu czas, w którym narzędziem do zmiany rzeczywistości na lepszą były rewolucje, niszczenie, chaos i anarchia, bezpowrotnie minęły. Teraz, aby zmienić świat na lepsze i stać się wolnym od wszystkiego, co ciemięży i ogranicza, należy najpierw szukać wyzwolenia we własnym sercu ze wszystkiego, co negatywne i przez nas ogranicza. Kiedy zbiorowo dokonamy wyzwolenia od wewnątrz, wolność na zewnątrz i dobrostan pojawią się w naturalny, pokojowy sposób. Właśnie o tym mówił Chrystus w swoich kazaniach do ciemiężonych Izraelitów: nie nawoływał do buntu przeciwko cesarzowi, a do walki z własnym niedoskonałym wnętrzem, bo z niego wychodzi prawdziwa wolność. Wszyscy mamy potencjał do tego, aby stać się buddami i chrystusami, na wzór Buddy i Chrystusa, bo wszyscy pochodzimy z tego samego Źródła.”).

Monika: „Wśród krytyków religii chrześcijańskiej panuje przekonanie, że treści Pisma Świętego oraz doktryny ustanowione przez Kościół chrześcijański są jedynie zlepkiem i kopią innych systemów wierzeń. Nie zgadzam sie z tą opinią.  W Azji Chrystus poznał bramińskie i buddyjskie doktryny, które oczyścił z błędów i wzbogacił o dodatkową wiedzę, dokonując syntezy całej tajemnej wiedzy i formułując ją w prostym języku, przystępnym dla przeciętnego człowieka, a coś takiego wymaga najwyższego mistrzostwa duchowego! W Egipcie natomiast do końca zgłębił tajemnice egipskiego mistycyzmu oraz egipskich rytuałów i symboliki, które wywodzą się z ducha Atlantydy, i z których mocy  w odpowiedni sposób korzystał w ostatnich 3 latach.

Z drugiej strony twierdzenie wyznawców nauk Jezusa Chrystusa, że jest On jedyną właściwą drogą do Boga, jest wyrazem arogancji, gdyż tak nie jest. Dróg do Boga jest wiele i każdy ma prawo wybrać tą, która mu odpowiada najbardziej.  I wreszcie nie do przyjęcia jest szkalowanie Chrystusa, Buddy czy Mahometa. I mam nadzieję, że przynajmniej na czas Świąt Bożego Narodzenia na blogach zamilkną wszyscy ci, którzy tak niestrudzenie szkalują postać Chrystusa, a administratorzy stron wykażą minimum przyzwoitości i w tym okresie nie będą publikować artykułów czy komentarzy atakujących tego wspaniałego Mistrza i Duchowego Nauczyciela.”