75) Inkowie – protoplaści Inków, państwo Olmeków, podbój Olmeków przez Atlantów, narodziny inkaskiego narodu i Imperium Inków (na podstawie readingów E. CAYCE’EGO – Część 7.) / Inkowie i Olmekowie według współczesnej nauki

7 sierpnia, 2014 by Monmaria 3 Komentarze

Terytorium Inków  w okresie 1438 – 1525

Ten wpis jest kontynuacją wpisów 67, 70, 71, 72, 73 i 74 opartych na readingach Edgara Cayce’ego. Teksty w cudzysłowie i napisane kursywą są moimi refleksjami lub uzupełnieniami do tekstu. W ten sposób, jeśli ktoś nie jest zainteresowany moimi wywodami, może je  pominąć.

1) Powstanie Imperium Inków według readingów Cayce’ego

Przybycie Olmeków, a potem Atlantów do Og (Oz)

W poprzednich notkach pisałam o tym, że kiedy 10,5 miliona lat temu na Ziemi pojawiło się 5 ludzkich ras, najbardziej wysunięte na wschód tereny brzegowe kontynentu Lemuria ” obejmowały wtedy na północy kilka południowo-zachodnich stanów obecnej Ameryki Północnej: Nevadę, Utah, Colorado, Kalifornię, Arizonę i Nowy Meksyk (południowe Kordyliery), a na południu odcinek północnej części Andów (obecne Peru) i kawałek południowej (dzisiejsze obszary Chile). Na obszarach Lemurii pojawiła się rasa brązowa (Lemurianie). Wszystkie rasy przechodziły te same etapy rozwoju (patrz: wpis 70), a więc pierwsi Lemurianie, którzy zaczęli funkcjonować w gęstej materii, żyli w jaskiniach i skalnych pieczarach, odżywiali się początkowo roślinami i owocami oraz odziewali się w skóry ze zwierząt. Byli łowcami, pasterzami i rolnikami. Dalszy rozwój cywilizacji ludzkiej E. Cayce opisuje już tylko na przykładzie Atlantydy i Egiptu. Po każdym kolejnym kataklizmie (50 700 pne, 28 000 pne i 10 700 pne) rozpadały się i tonęły w wodach oceanów obydwa kontynenty – zarówno Atlantyda jak i Lemuria, przy czym proces tonięcia Lemurii zakończył się już po drugim kataklizmie. Po każdej z trzech katastrof kontynentalnych Atlanci i Lemurianie migrowali w kierunku określonych obszarów Ziemi.

I tak po 1. katastrofie Lemurianie uciekali z tonących obszarów swojego kontynentu głównie tam, gdzie ich ląd nie był zagrożony, a więc m.in. na tereny obecnych południowo-zachodnich stanów USA i obecnego Peru (wtedy kraina ta nosiła nazwę „Og” lub „Oz”), dołączając do swoich krajan tam mieszkających. Tak jak pisałam wcześniej, po 1. kataklizmie większość Atlantów migrowała do dzisiejszej Hiszpanii i Francji (przede wszystkim w Pireneje), natomiast część uchodźców udała się również tam, gdzie Lemurianie, a więc m.in. na obszary obecnego Peru, jednak znacznie później (choć też między 50 700 a 20 000 pne). Wtedy był to jedyny obszar Ameryki Południowej, który znajdował się nad poziomem morza! Tak więc do Lemurian, którzy od zawsze zamieszkiwali wtedy te tereny dołączyli inni Lemurianie uciekający przed powodzią z południowych terenów tonącej Lemurii, którzy nazywali się „Ohums” lub „Ohlms” (Olmekowie). I wreszcie na sam koniec zjawili się Atlanci. (Monika: ” Lemuria była przeogromnym kontynentem. Można więc założyć, że na jej bardzo rozległym obszarze, na przestrzeni czasu, doszło do wyodrębnienia się wśród rasy brązowej bardzo wielu różnych plemion o zróżnicowanych cechach zewnętrznych, np. odcień skóry, rysy twarzy”.)

Północne Peru: ruiny świątyni w Chavin de Huantar (Fot. Robert Nawrocki)

Powstanie państwa Olmeków („krainy Ohum”)

Tu Olmekowie założyli swoją wspólnotę, budując swoje domy i wznosząc Świątynię Mu. Społeczeństwo składało się z fizycznych pracowników, nauczycieli oraz kapłanek i kapłanów. Narodem rządził  król. Wśród władców znalazła się również kobieta. Olmekowie byli pokojowo nastawionym narodem, a ich ziemie bogate były w złoto i kamienie szlachetne. Wkrótce stali się doskonałymi rzemieślnikami – złotnikami i szlifierzami, zajmowali się również wyszywaniem koralami i perłami. Osiągnęli „wysoki poziom” w muzyce i sztuce. Centrum ich życia stanowiła religia – była dla nich nie tylko formą ich wiary, ale po prostu sposobem życia, całkowicie je determinując. Na ołtarzu Świątyni Mu składano dary dziękczynne w postaci zbóż i ofiary ze zwierząt. Niektórzy z Olmeków posiadali „rozległą wiedzę na temat relacji między człowiekiem a wszechświatem”. Po jakimś czasie doszło do zmiany formy sprawowania władzy, co zostało wymuszone poprzez powstanie, które przyniosło ze sobą „przelew krwi”, a naród przez dłuższy okres musiał znosić „wiele bólu, cierpienia i prześladowań”. Jednak udało się wprowadzić demokratyczne zasady, które stanowiły „narodziny nowego systemu socjalno-ekonomicznego”. Co prawda istniały wciąż klasy społeczne i kasty, ale „doszło do sprawiedliwego podziału bogactw”. Ów nowy porządek wywarł „dalekosiężny wpływ” na „przyszłe formy rządzenia na całym świecie”.

Atlanci podbijają Olmeków – narodziny państwa Inków

Wraz z przybyciem Atlantów na te tereny Peru z pozostałych jeszcze po kontynencie Atlanta 3 wysp (Poseidia, Aryaz i Latinia) nastąpiło wiele zmian. Atlanci uciekali nie tylko przed potopem, ale również przed wojną domową szalejącą w ich kraju, gdzie Synowie Prawa Jednego Boga ścierali się z Synami Beliala. Na obszary Andów przybyły grupy zwolenników obydwu obozów. W tym czasie krajem Olmeków rządził słaby przywódca, który znany był też ze swojego seksualnego wyuzdania. Atlanci wykorzystali tę sytuację i po krwawych walkach obalili wodza i skazali na zesłanie. Zwycięstwo Atlantów znalazło ostatecznie aprobatę wśród narodu i w kraju zapanował spokój. Od tego momentu Atlanci coraz bardziej wpływali na wszystkie obszary życia Olmeków – politykę, obyczaje i religię, przyczyniając się jednocześnie do rozwoju gospodarczego regionu. Zaczęli stosować zaawansowane metody uprawy ziemi oraz urządzenia do wydobywania rud i minerałów. Wznoszono też nowe świątynie i wprowadzano nowe rytuały wraz z obrzędowymi pieśniami, a wszystko odbywało się w atmosferze świątecznej ceremonii i oprawie pełnej przepychu. Kraj przekształcono w państwo opiekuńcze, w którym troszczono się o najbiedniejszych. Tak rodziło się powoli państwo Inków. Dobro ogółu stawiano na pierwszym miejscu, a kolejni inkascy przywódcy uważali się za zarządców i powierników ludu a nie jego władców. Zlikwidowano kasty i odtąd „wszyscy byli równi”. Wybudowano „publiczne magazyny”  z zapasami żywności i przedmiotów”, aby zaspokajać materialne potrzeby ludzi.

Moralny rozkład narodu przez grupę destrukcyjnych Atlantów i jednoczesny rozwój gospodarki

Ale, jak wszędzie, tak i tutaj znalazła się grupa Atlantów, która koniecznie chciała powiększyć swoje bogactwo oraz władzę i gotowa była zniewolić w tym celu cały naród. I tak też za ich sprawą, podobnie jak wcześniej wielokrotnie w historii Atlantydy, z czasem doszło do upadku zasad moralnych wśród Inków. Wprowadzono też rytuał składania ofiar z ludzi ku czci słońca, które  zaczęto uważać za „najwyższego boga”.  Bezprawne gromadzenie złota i kamieni szlachetnych przez ludzi doprowadziło do tego, że stały się środkiem płatniczym. Ambitni zwolennicy Synów Beliala „w swojej pogoni za władzą i wpływami (…) profanowali nawet świątynie” (Monika: ” Kim byli Synowie Beliala, napisałam w poprzednich notkach„).

Machu Picchu

Mimo moralnego upadku wciąż kwitła gospodarka ( czyli też tak, jak działo się wcześniej w Atlantydzie). Produkowano wysokiej jakości len, wytwarzano produkty z „wypukłym haftem” i pleciono kosze. Rozwijało się garncarstwo i wytwarzanie przedmiotów z metalu. Nadal wydobywano duże ilości złota, miedzi i drogocennych kamieni. To wszystko sprawiało, że państwo Inków coraz bardziej sie bogaciło. To Inkowie jako pierwsi zbudowali „system rozprowadzający wodę” i wznosili „mury w górach” (Monika: „Czyli wioski z kamieni„.).

Inkowie – mieszanka rasy czerwonej i brązowej

Oprócz Atlantów przybywających wciąż z trzech wyżej wymienionych wysp atlantydzkich, do państwa Inków napływały również grupy Atlantów, którzy po 2. kataklizmie (28 000 pne) wyemigrowali najpierw do Ameryki Środkowej, a teraz przez Jukatan przemieszczali się dalej na południe, czyli właśnie w kierunku kraju Inków (Monika: „Trzy fale migracyjne opisałam w poprzednich wpisach„). W tamtych czasach między Jukatanem a Peru panował wzmożony ruch, stale przemieszczały się jakieś grupy i plemiona. I tak do pierwotnych tubylców  i prekursorów państwa Inków – Olmeków stanowiących jedną z grup etnicznych Lemurian należących do rasy brązowej – dołączało coraz więcej przybyszów z Atlantydy. W ten sposób miało miejsce nieprzerwane mieszanie się obydwu ras, brązowej i czerwonej, oraz ich kultur, dzięki czemu stopniowo rodziła się nacja Inków. (Monika: „Dzisiejsi Indianie, zarówno w Ameryce Północnej jak i Południowej , są według readingów Cayce’ego mieszanką rasy brązowej i czerwonej, a pierwotna rasa czerwona, jaką byli Atlanci i do której dzisiejsza nauka zalicza wszystkich Indian, faktycznie nie istnieje odkąd z oblicza Ziemi zniknął naród Atlantów. Rasa brązowa w czystym wydaniu też przestała istnieć wraz ze zniknięciem Lemurian, przy czym istnienie w przeszłości rasy brązowej na Ziemi przez naukę w ogóle nie jest brane pod uwagę! Zresztą przedstawiciele obydwu ras nie tylko mieszali się między sobą, ale też z innymi rasami. Tybetańczycy to mieszanka rasy czerwonej (bo i tam migrowali Atlanci, którzy utrzymywali kontakty z całym światem) i żółtej. Stąd ich „żółte” rysy twarzy i ciemna karnacja skóry, jakiej nie mają Chińczycy. Można również śmiało postawić hipotezę (pisałam o tym w notce 71), że narody od Bliskiego Wschodu, przez Półwysep Arabski, Indyjski, Indochiny, Mikronezję, Melanezję i Polinezję aż po Koreę i Japonię, to różne mieszanki rasy brązowej z białą (Bliski Wschód, Półwysep Arabski i Indyjski) lub żółtą- wygląd, czyli odcień skóry i rysy twarzy poszczególnych narodów różnią się w zależności od kombinacji genów tych dwóch ras. I wreszcie Egipcjanie – mieszanka rasy białej, czerwonej i czarnej”.)

Część Olmeków opuściła kraj Inków i powędrowała w kierunku Jukatanu, a więc w kierunku przeciwnym do Atlantów, którzy z kolei z Ameryki Środkowej cały czas ściągali w Andy. Na Jukatanie, Olmekowie przybywający z Peru wraz z Atlantami przybywającymi z Poseidii, w stosunku do których byli w zdecydowanej mniejszości, utworzyli królestwo Majów (znacznie później dołączyli do nich Izraelici, którzy wnieśli zarówno swoje geny jak i obyczaje, oraz grupki Hindusów). (Monika: „Dlatego można powiedzieć, że w narodzie inkaskim płynęło znacznie więcej brązowej krwi i mimo podboju przez Atlantów przeważał w nim duch Lemurii, a w majańskim – czerwonej, a wpływ kultury atlantydzkiej na Majów był o wiele silniejszy niż w przypadku Inków.”. Część Olmeków dotarła nawet do dzisiejszych południowo-zachodnich stanów USA.). Tutaj zmieszali się z pierwotnymi mieszkańcami tych ziem, czyli z ich krajanami Lemurianami i grupkami imigrantów z Atlantydy. I tak jak Atlanci, przestali istnieć jako naród. Kiedy to było , Cayce nie podaje. Atlanci jako nacja przestali istnieć około 9 500 pne. (Monika: „Jeśli dochodzi do łączenia się różnych ras, narodowości lub plemion w stosunku mniej więcej 50:50, to mówi się o zmieszaniu się raz, jeśli jednak jedna z grup stanowi zdecydowaną mniejszość, to wtedy mówi się o jej wchłonięciu przez inną społeczność„.)

Z readingów Cayce’ego wynika jasno, że protoplaści późniejszych Inków, praktycznie zaczęli napływać na obszary Andów już po 1. kataklizmie (50 700 pne), natomiast dzisiejsza nauka datuje początki państwa Olmeków na 2000 pne (umieszczając je nad Zatoką Meksykańską), a imperium Inków dopiero na przełom XII i XIII wieku!

Pismo węzełkowe quipu

2) Historia Olmeków i Inków według dzisiejszych archeologów i badaczy

Historia Imperium Inków zaczyna się dopiero na przełomie XII i XIII wieku

Początki państwa Inków sięgają przełomu XII i XIII wieku p.n.e. Jednym z pierwszych plemion wchodzących w skład inkaskiej społeczności był lud południowoamerykański Keczua. Inkowie osiedlili się w rejonie dzisiejszego miasta Cuzco na Płaskowyżu Andyjskim (południowe Peru), które później stało się stolicą imperium. Ekspansywni i wojowniczy, wchłaniali stopniowo okoliczne drobne państewka, narzucając im swoje obyczaje, religię i język (keczua). Do pierwszych podbitych ludów należeli m.in. Ajmarowie. Przez następne 200 lat Inkowie zbudowali potężne i rozległe imperium liczące około 12 milionów mieszkańców, które w czasach swojego największego rozkwitu, czyli w pierwszej połowie XVI wieku, obejmowało tereny obecnego Peru, Ekwadoru oraz częściowo Boliwii, Kolumbii, Chile i Argentyny, rozciągając się wzdłuż Pacyfiku na terenie górskich łańcuchów Andów, gdzie panował klimat górski. Jednak Inkowie szybko opanowali sztukę upraw tarasowych, a żyzne doliny położone pomiędzy górskimi szczytami zapewniały Inkom wiele przestrzeni do życia i rozwoju. Na jednym z takich łańcuchów górskich, na wysokości 2100 – 2400 m n.p.m., 112 km od Cuzco, zbudowano tajemnicze i słynne dzisiaj miasto Machu Picchu (w j. keczua: „stary szczyt”), które krótko przed przybyciem Hiszpanów do Ameryki (ok. 1530 r), kiedy to dominacja Inków szybko słabła, z niewiadomych powodów zostało opuszczone przez jego mieszkańców. Władcy Inków żyli w przepychu i traktowani byli jak bogowie, a na ich cześć budowano kamienne piramidy.

W 1532 r., przed najazdem Inków przez oddział bezwzględnego hiszpańskiego konkwistadora, Francisco Pizarro (później założył on miasto Lima, współczesną stolicę Peru) , ich państwo było bardzo osłabione wcześniejszą wojną domową oraz epidemią ospy. Pizarro dotarł na ziemie Inków w poszukiwaniu skarbów, gdyż gorąco wierzył, że kraina ta pełna jest złota i kosztowności. Inkowie zostali podstępnie zwabieni i wymordowani przez hiszpańskich żołnierzy, a inkaskiego wodza Atahualpę pojmano i wzięto do niewoli, obiecując mu wolność za duży okup. Mimo że Hiszpanie dostali tony złota i srebra, Atahualpa został zmuszony do przejścia na chrześcijaństwo, a później zamordowany przez uduszenie. W nocy Inkowie potajemnie wykopali ciało z grobu i pochowali w innym miejscu. Po śmierci wodza Atahualpa armia Pizarro praktycznie rozgoniła resztki armii władcy, opanowując całkowicie imperium Inków. Przez jakiś czas na najbardziej górzystych terenach broniły się jeszcze jedynie oddziały partyzanckie.

Złoty kubek z Imperium Inków

Po usunięciu Atahualpy Hiszpanie przekazali władzę jego młodszemu bratu, Manco, który do tej pory posłusznie z nimi współpracował. Manco, po objęciu władzy, podjął próbę odzyskania swego imperium, zajmując Cuzco w 1536 r., ale Inkowie byli za słabi, aby wygrać walkę z hiszpańskimi najeźdźcami. I tak wraz ze swymi dworzanami zbiegł w górzyste rejony Peru, gdzie rządził przez następnych 36 lat. Jednak w roku 1572 upadła ostatnia twierdza Inków, a syn Manco i ówczesny król – Tupac Amaru – został stracony. Miejsce pochówku większości Inków jest niewiadome. Ciała Atahualpy również nigdy nie odnaleziono. Nowi hiszpańscy władcy okrutnie obchodzili się z tubylcami, niszcząc brutalnie ich kulturę. Nadal  swoje żniwo zbierała ospa – zmarło od 60 do 90 procent populacji. Tyfus, grypa, dyfteryt i odra dokonały reszty – do roku 1618 praktycznie zniknęły wszelkie ślady kultury Inków. Po niegdyś wielkiej cywilizacji zostały niewielkie – rozproszone plemiona oraz kamienne budowle stanowiące relikty odległej przeszłości.

Dalsze losy Indian w Peru były bardzo smutne. Hiszpańscy najeźdźcy źle ich traktowali i zmuszali do ciężkiej pracy w kopalniach. Jednocześnie po jakimś czasie wśród uciskanej ludności indiańskiej zaczęła odradzać się tęsknota za dawnymi inkaskimi tradycjami  i minionym Imperium Inków. Wszystko to razem sprawiło, że  w 1780 roku wybuchło powstanie, na czele którego stanął Tupac Amaru II (Gabriel Condorcanqui) spokrewniony ze straconym w 1572 królem Inków. Niestety powstanie zakończyło się klęską, a Hiszpanie w bardzo okrutny sposób obeszli się z rodziną przywódcy powstania: na oczach Tupaca Amaru II uduszono jego żonę i dzieci, chwilę potem jego samego poćwiartowano, a części jego ciała rozesłano do różnych miejscowości jako dowód upadku powstania.

Inkowie – peruwiańscy Indianie – nie znali pisma, a informacje „zapisywali” za pomocą systemu kolorowych sznureczków z supełkami zwanego quipu. W języku keczua: „quipu” znaczy „węzeł”, dlatego quipu (kipu/khipu) określane jest również jako pismo węzełkowe. Obok pisma klinowego z Mezopotamii należy ono do najstarszych systemów zapisywania informacji na świecie. Do dzisiaj nie udało się rozszyfrować pisma węzełkowego (oprócz kilku węzłów).

Olmecka głowa

Obecna nauka na temat Olmeków

Według badaczy początki plemion Olmeków sięgają dopiero 2000 pne!

Wikipedia: „Olmekowie to umowna nazwa używana dla określenia plemion zamieszkujących Mezoamerykę od momentu przejścia z koczowniczego na osiadły tryb życia (ok. 2000 r. p.n.e.). Plemiona te osiadły na nadbrzeżach rzek i jezior od Zatoki Meksykańskiej aż do górzystych terenów w głębi lądu i wykształciły kulturę o wielu wspólnych cechach. Największym centrum kulturowym założonym przez Olmeków była La Venta. Olmekowie uznawani są za twórców pierwszej cywilizacji Mezoameryki. Do osiągnięć związanych ze sztuką należy budowa schodkowych piramid ze świątyniami umieszczanymi na szczycie, rzeźba. (…) Z okresem rozwoju kultury olmeckiej związane jest powstanie religii wraz z panteonem bóstw(…).Sądząc po ilości wyobrażeń ważną postacią związaną z mitologią olmecką był jaguar, najprawdopodobniej symbol sił natury. Przedstawiano go jako całą postać, głowę, paszczę lub człowieka z głową jaguara o ludzkiej twarzy. Olmekowie znali podstawy matematyki i kalendarza, dali początek pismu hieroglificznemu. Podstawą utrzymania ludności było rolnictwo, dodatkowo rybołówstwo, myślistwo, zbieractwo oraz handel kauczukiem (od tego produktu wywodzi się ich nazwa), jadeitem, muszlami morskimi, skórami itp. Podstawowymi roślinami uprawianymi przez Olmeków były: kukurydza zwyczajna, fasola, dynia. Możliwe, że znano już uprawę bawełny, tytoniu i kakao. Przypuszcza się, że wpływy kultury olmeckiej związane były nie tylko z handlem, ale i z prowadzonymi wojnami, w wyniku których Olmekowie podporządkowali sobie znaczny obszar dzisiejszego Meksyku. Cywilizacja olmecka z głównym ośrodkiem w San Lorenzo upadła ok. 900 r. p.n.e., a późniejszy ośrodek w La Venta upadł ok. 400 r. p.n.e. Nieznane są przyczyny jej upadku; podejrzewa się, iż doprowadziły do tego zmiany w środowisku, ale nie wyklucza się też inwazji zewnętrznej. Spadkobiercami cywilizacji olmeckiej były powstałe w czasach późniejszych kultury: Teotihuacán, Tolteków, Zapoteków. (…) Kultura Olmeków jest słabo rozpoznana.” Olmekowie pozostawili charakterystyczne rzeźby twarzy. (Monika: „Rysy twarzy tych rzeźb wykazują wyraźnie „żółte” (płaskie) rysy twarzy, podobnie jak u społeczności  Indochin, Mikronezji, Melanezji i Polinezji, co utwierdza w przekonaniu, że Lemurianie krzyżowali się m.in. z rasą żółtą . Zresztą wygląd olmeckich twarzy jest wielką zagadką dla naukowców, którzy do tej poty nie wyjaśnili tego fenomenu (O krzyżowaniu się rasy brązowej z białą i żółtą pisałam w notce 71)„.) 

c.d.n.

/Następny wpis będzie o rdzennych mieszkańcach Ameryki Północnej i o Majach. Potem napiszę parę słów na temat Budowniczych Kopców w Ameryce Północnej i Wikingach, których los też zaprowadził na kontynent amerykański/